Στίβος
What if … Αν δεν είχα σταματήσει τον πρωταθλητισμό, η ζωή μου θα είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Δεν θα είχα σίγουρα την πολυετή διεθνή καριέρα στην παγκόσμια βιομηχανία της μόδας, ούτε ενδεχομένως τους ανοικτούς ορίζοντες που απέκτησα από πολύ νωρίς, ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο και γνωρίζοντας διεθνείς προσωπικότητες μέσα από τις επαγγελματικές μου συνεργασίες. Ίσως και να μην είχα ασχοληθεί με τα κοινά και την πολιτική, όπου αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις τα τελευταία είκοσι χρόνια για να προσφέρω στην πατρίδα μας.
Το άθλημα μου ήταν τα 100 μέτρα με εμπόδια και το άλμα εις ύψος. Η πρόκληση για μένα ήταν ότι ήταν τεχνικά αγωνίσματα, που όμως ταίριαζαν απόλυτα στο σωματότυπό μου. Τα αγάπησα και τα δύο, παρόλο που είναι τελείως διαφορετικά και είχαν το καθένα ιδιαίτερες απαιτήσεις. Μου πρόσφεραν πολύ μεγάλες συγκινήσεις και υπέροχες εμπειρίες.
Όλα ξεκίνησαν όταν για πρώτη φορά ως παιδί είδα στην τηλεόραση το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου και συγκεκριμένα τα 400 μέτρα με εμπόδια ανδρών όπου συναγωνίζονταν ο Γιώργος Παρής και ο Σταύρος Τζωρτζής. Μαγεύτηκα. Από τότε δεν έχανα καμία μετάδοση πανελληνίου πρωταθλήματος και ζήτησα από τους γονείς μου να με γράψουν στον εθνικό γυμναστικό σύλλογο, που ήταν κοντά στο σπίτι μου. Παθιάστηκα τόσο πολύ που από τη στιγμή που ξεκίνησα τις προπονήσεις στην ηλικία των 15 ετών, ο στίβος έγινε η ζωή μου όλη.
Η αθλήτρια πρότυπο για μένα ήταν εκείνη την εποχή η Ιταλίδα πρωταθλήτρια του στίβου και Ολυμπιονίκης στο άλμα εις ύψος Σάρα Σιμεόνι. Ήταν η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να υπερπηδήσει τα δύο μέτρα και κατέρριψε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα.
Σταμάτησα τον πρωταθλητισμό μετά από έναν τραυματισμό, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Σχολή φυσικής αγωγής ΤΕΦΑΑ, εξαιτίας της πλήρους αδιαφορίας των παραγόντων της Εθνικής Ομάδας Στίβου και της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού για τους πρωταθλητές φοιτητές. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε οι αθλητές και αθλήτριες που σπούδαζαν παραμένουν τα ίδια μέχρι και σήμερα, και οι παθογένειες αυτές δεν έχουν εξαλειφθεί.
Η πιο δύσκολη στιγμή στην αθλητική μου καριέρα ήταν όταν μετά από τον τραυματισμό μου, αποφάσισα να εγκαταλείψω τον πρωταθλητισμό και το όνειρό μου, που ήταν η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που είναι μέχρι σήμερα μία ανεκπλήρωτη επιθυμία.
Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Ο πρωταθλητισμός ήταν για μένα φιλοσοφία και στάση ζωής, και άξιζε όλες τις θυσίες που έκανα. Αφοσιώθηκα σε πολύωρες και σκληρές προπονήσεις, βάζοντας κάθε φορά νέους στόχους. Αργότερα, στο στίβο της ζωής, αφού είχα αποκτήσει πλέον όλα τα εφόδια και τη νοοτροπία του πρωταθλητή, με σκληρή δουλειά, με προσήλωση και με ήθος συνέχισα να αγωνίζομαι και να σημειώνω πρόοδο και επιτυχία σε όλους τους χώρους, με τους οποίους ασχολήθηκα: στον πρωταθλητισμό, στη διεθνή μου καριέρα στη μόδα, στις εκδόσεις, στον εθελοντισμό, στο κοινωνικό μου έργο και στην πολιτική. Με το ίδιο πάθος αγωνίστηκα ως Υπουργός Τουρισμού για να καταστήσω την Ελλάδα παγκόσμια πρωταθλήτρια στον τουρισμό και σήμερα από τη θέση μου στην Ευρωβουλή εργάζομαι σκληρά προς όφελος της πατρίδας μας.
Η δική μου ξεχωριστή αθλητική στιγμή ήταν όταν σε ηλικία μόλις 16 ετών έλαβα μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου Γυναικών και Ανδρών και κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο, ως η πιο μικρή σε ηλικία αθλήτρια που συμμετείχε στην κούρσα των 100 μέτρων με εμπόδια, επιτυγχάνοντας πανελλήνια νίκη γυναικών και παράλληλα πανελλήνιο ρεκόρ νεανίδων.
Ο αθλητισμός σήμερα στη ζωή μου υπάρχει στην καρδιά μου στην ψυχή μου. Παρακολουθώ τους αθλητές και τις αθλήτριες σε όλα τα αγωνίσματα διότι γνωρίζω καλά τις θυσίες και τον προσωπικό τους αγώνα για να καταφέρουν να διακριθούν με τις επιδόσεις τους, να κατακτήσουν μία θέση στο βάθρο και να τιμήσουν την πατρίδα μας. Και σε κάθε επιτυχία τους, νιώθουμε όλοι εμείς οι Έλληνες υπερήφανοι.
Αυτό που κέρδισα από τον αθλητισμό είναι ότι ολοκληρώθηκα ως προσωπικότητα, απέκτησα πειθαρχία, έμαθα να βάζω στόχους στη ζωή μου, να προχωρώ μπροστά με την αρχή του «ευ αγωνίζεσθαι» και να προσπαθώ να ξεπεράσω πάντα τον εαυτό μου. Έμαθα όταν πέφτω να σηκώνομαι και να προσπαθώ ξανά. Όλα αυτά ήταν μαθήματα ζωής, με τα οποία πορεύτηκα σε όλη μου την προσωπική και επαγγελματική διαδρομή και με έκαναν καλύτερο άνθρωπο.
Ο αθλητισμός των γυναικών σήμερα έχει εξελιχθεί πολύ. Οι Ελληνίδες πρωταθλήτριες ξεχωρίζουν με το ταλέντο τους και την αγωνιστικότητά τους, επιτυγχάνοντας σπουδαίες επιδόσεις και διεθνείς διακρίσεις στις παγκόσμιες και ολυμπιακές διοργανώσεις. Υπάρχουν επίσης εξαιρετικοί προπονητές που βρίσκονται δίπλα τους σε κάθε βήμα, παρόλο που στις περισσότερες περιπτώσεις, ακόμη και μέχρι σήμερα, η Πολιτεία δεν παρέχει στις αθλήτριες και στους αθλητές μας τη στήριξη που πραγματικά χρειάζονται και αξίζουν.
Η κορυφαία αθλητική στιγμή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Άτλαντα το 1996, στην επέτειο των 100 ετών από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν η Νίκη Μπακογιάννη κατέρριψε τρεις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις ύψος και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με 2.03 μέτρα. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Ζούσα την κάθε στιγμή, παρακολουθώντας αυτόν τον μεγάλο αγώνα και πανηγύρισα με δάκρυα χαράς τη διάκριση που πέτυχε αυτή η σπουδαία αθλήτρια, με απίστευτη δύναμη ψυχής.
ΠΗΓΗ : GAZZETTA.GR
