Τα παιδιά δεν φταίνε

9329

Τρέμει ολόκληρη. Της έκλεψαν το γέλιο για πάντα από τα χείλη. Το σώμα της πονεμένο. Το βλέμμα της παγωμένο. Η ψυχή της ξεσκισμένη όπως τα ρούχα της. Νιώθει βρόμικη. Είναι μόλις 16 χρονών. «Με βιάσανε», ψιθυρίζει. Η κοινωνία διχασμένη. Κάποιοι βιάζονται να την κατηγορήσουν. «Αυτή φταίει, τα ήθελε, τους προκάλεσε με τη συμπεριφορά της, με το ντύσιμο της. Έτσι είναι αυτές οι αλλοδαπές». Κάποιοι που γνωρίζουν το κορίτσι, σοκαρισμένοι, συζητούν για ένα πολύ καλό και συνεσταλμένο παιδί που, ενώ δουλεύει για να βοηθήσει την οικογένεια της, είναι και αριστούχα μαθήτρια.

Ήταν συμμαθητές της, ο ένας γιος αστυνομικού, ο άλλος γιός καθηγητού, οι υπόλοιποι από καλές οικογένειες, όπως ακούστηκε από τα δελτία ειδήσεων. Είναι κι αυτά παιδιά. Τι συμβαίνει στην κοινωνία μας; Πρόσφατο το παράδειγμα της Βέροιας. Ένα χαρισματικό παιδί, ο Άλεξ, εξαφανίζεται και όλοι μιλούν για ένα ολόκληρο κύκλωμα παιδεραστίας, ναρκωτικών, με ενήλικους και ανήλικους πρωταγωνιστές. Ξετυλίγεται σιγά σιγά το πρόβλημα της παιδικής παραβατικότητας. Γονείς και μαθητές καταγγέλλουν απίστευτες καταστάσεις που διαδραματίζονται μέσα και έξω από τα σχολεία. Μιλάνε για συμμορίες παιδιών που κλέβουν, χτυπούν, εκβιάζουν. Καταστάσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Αυτά τα παιδιά δεν έχουν γονείς; Πού βρίσκονται; Πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους; Τι κάνουν οι δάσκαλοι; Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος;».

Ο ένας τη βίαζε, οι άλλοι τρεις τον ενθάρρυναν και τρεις φίλες τους βιντεοσκοπούσαν την πράξη. «Όχι, δεν τη βίασε», λέει η μητέρα του ενός, «είναι ψέματα. Αυτή τους κάλεσε, με τη θέληση της έγινε ό,τι έγινε. Γιατί καταδικάζετε τα παιδιά μας; Δεν φταίνε». Και έχει δίκιο η γυναίκα, τα παιδιά δεν φταίνε. Φταίμε εμείς που δεν περνάμε χρόνο μαζί τους, που αγοράζουμε με υλικά την αγάπη τους και που ανακουφίζουμε έτσι τις ενοχές και τις τύψεις μας.

Φταίνε οι δάσκαλοι που δεν τους μαθαίνουν γράμματα στα σχολεία και δεν τους διδάσκουν αρχές και αξίες. Φταίει η κοινωνία που είναι αδιάφορη και κάνει διακρίσεις. Φταίει η Πολιτεία που το 2006 δεν έχει ακόμη τις κατάλληλες υποδομές. Φταίμε όλοι εμείς που είμαστε οι πρώτοι για να κατακρίνουμε και να καταδικάσουμε και δεν έχουμε φροντίσει να τους μάθουμε να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό – που δεν τους μάθαμε να είναι υπεύθυνοι, να αγαπάνε και να σέβονται. Φταίμε όλοι εμείς που ξεχνάμε ότι, πάνω απ’ όλα, πρέπει να είμαστε καλοί άνθρωποι.