Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Έχω την τιμή, εκ μέρους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, να κάνω αυτή τη σύντομη αναφορά στη 14η Σεπτεμβρίου ως «Ημέρα Μνήμης» για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Σχεδόν 100 χρόνια πέρασαν από τότε και θα ’λεγε κανείς ότι η μνήμη «γέρασε» μαζί με τους ανθρώπους. Κι όμως, νοιώθω ότι το αίμα που χύθηκε εκείνα τα χρόνια, δεν υπάρχει μόνο στις γενιές των προσφύγων του Ξεριζωμού, αλλά έχει περάσει στο DNA όλων των Ελλήνων.
Και εγώ κουβαλάω μέσα μου το DNA αυτό, αλλά και τις μνήμες του Μικρασιατικού Ξεριζωμού, αφού και ο παππούς μου και η γιαγιά μου γεννήθηκαν στον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Η γιαγιά μου ήταν μια παιδική ψυχούλα μόλις 8 χρονών, που κυριολεκτικά πετάχτηκε σα σκουπίδι, σε ένα καράβι στο λιμάνι της Σμύρνης, όταν οι Νεότουρκοι έσφαξαν όλη την οικογένεια της. Στο καράβι αυτό της προσφυγιάς, συνάντησε τον παππού μου και την οικογένειά του , με τους οποίους δέθηκε και ξεκίνησαν μαζί, κατατρεγμένοι και πάμφτωχοι, με βάσανα κι αγώνα μια νέα ζωή στα χώματα της Μητέρας Ελλάδας. Θυμάμαι από μικρή, τα λόγια της γιαγιάς μου, από τις σύντομες παιδικές της μνήμες, όταν μου περιέγραφε την όμορφη γειτονιά και το σπίτι που ζούσε στη Σμύρνη μέχρι τον Ξεριζωμό του 1922.
Τόνοι μελάνης έχουν γραφτεί από τότε, για τα αίτια που οδήγησαν στα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής, αναλύοντας λαθεμένες στρατιωτικές και πολιτικές επιλογές της εποχής ή συμφέροντα ξένων παραγόντων σε μια συστηματική προσπάθεια εξόντωσης του Ελληνικού στοιχείου στη Μ. Ασία.
Παράλληλα, αναπτύχθηκε μια πολιτική «εθνικής λήθης» στα πλαίσια της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο λαών Ελλάδας – Τουρκίας. Ο πολιτικός κόσμος είχε επιλέξει να ξεχαστούν τα πάντα, η ιστορική επιστήμη τα είχε θέσει στο περιθώριο, η τέχνη έκανε δειλές αναφορές μέσα από «περιθωριακές» εκδηλώσεις, ενώ και η εκπαίδευση αδιαφορούσε για την ορθή αναφορά των γεγονότων στα βιβλία.
Σας θυμίζω εδώ, ότι το 1998 η Βουλή μας ομόφωνα, αφού συζήτησε προηγουμένως, καθιέρωσε τη 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας, αλλά συχνά δεν αναφέρεται ο όρος αυτός, θυσία στο βωμό της διατήρησης των καλών σχέσεων με τη γείτονα χώρα. Αυτό όμως, δεν άλλαξε την αλήθεια, την ιστορία και τα γεγονότα που πραγματικά συνέβησαν εκεί, την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής που είναι μια Γενοκτονία !
Η ιστορική μνήμη για ένα λαό, αποτελεί κύριο παράγοντα για τη συγκρότηση και διατήρηση της συλλογικής και της εθνικής του ταυτότητας και παράλληλα ηθικό χρέος σε κάθε γενιά.
Γιατί «λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς ταυτότητα». Σας ευχαριστώ
