Ευρωπαϊκό έτος ίσων ευκαιριών

9246

«Πώς να την πάρω για δουλειά. Αυτή είναι κωφάλαλη, δεν καταλαβαίνει. Δεν θα τα καταφέρει…» «Έμαθα ότι επιτρέψατε να έρθει στον παιδικό σταθμό ένα παιδάκι με ειδικές ανάγκες. Αν είναι έτσι θα αναγκαστώ να πάρω το παιδί μου γιατί θέλω να συναναστρέφεται με φυσιολογικά παιδιά…» «Ρε φίλε, εμένα δεν με ενοχλεί ούτε έχω πρόβλημα που είσαι ανάπηρος. Οι πελάτες όμως έχουν. Εδώ στο Bar έρχονται να διασκεδάσουν. Πως να γίνει αυτό όταν σε βλέπουν με το αμαξίδιο. Κάνε μου την χάρη και μην ξανάρθεις…»

Άγνοια, φόβος, σκληρή πραγματικότητα θα ήταν η περιγραφή με λίγες λέξεις. Το Σύνταγμα της Ελλάδας στο άρθρο 21 παράγραφος 6 ορίζει: «Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.» Είναι όμως έτσι? Τι φταίει για το χάσμα που όλοι παραδεχόμαστε ότι υπάρχει μεταξύ των δικαιωμάτων που είναι νομοθετικά κατοχυρωμένα και με την καθημερινή πραγματικότητα αποκλεισμού που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία? Πως να τολμήσουν να βγουν από το σπίτι τους και να επιχειρήσουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, όταν για να χρησιμοποιήσουν το μετρό ή το λεωφορείο πρέπει να κάνουν αγώνα για να περάσουν ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που συνήθως σταθμεύουν και κλείνουν τις ράμπες στα πεζοδρόμια; Πως να τολμήσουν να αυτονομηθούν οικονομικά όταν αντιμετωπίζονται από τους πιθανούς εργοδότες με προκατάληψη; Πως να αποκτήσουν το πολύτιμο αγαθό της παιδείας, σημαντικό εφόδιο για τον άνθρωπο, όταν έχουν περιορισμένη πρόσβαση στην εκπαίδευση; Πως να βγουν να διασκεδάσουν, όταν αντιμετωπίζονται με οίκτο και πολλές φορές με δυσαρέσκεια;

Είναι αλήθεια ότι από την πιο βάναυση αναπηρία πληγώνει περισσότερο η συμπεριφορά των άλλων προς τον συνάνθρωπο με αναπηρία. Η άγνοια γεννά φόβο, ενώ η σωστή ενημέρωση για την πραγματική κατάσταση της διαφορετικότητας ενισχύει την αποδοχή. Η ελλιπής ενημέρωση και εκπαίδευση του πολίτη σχετικά με τα θέματα αναπηρίας και με τις ιδιαίτερες ανάγκες των ατόμων με αναπηρία, δημιουργούν αρνητική προκατάληψη και στερεότυπα. Είναι λοιπόν υποχρέωση της κοινωνίας μας αλλά και της πολιτείας, μέσω ενημέρωσης και εκπαίδευσης να αντιμετωπίζουμε τους πολίτες με αναπηρία ισότιμα, να τους σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητα τους.

Άλλωστε – χρησιμοποιώντας τον αριστοτελικό όρο – είμαστε δυστυχώς όλοι μας δυνάμει άτομα με ειδικές ανάγκες αφού δεν γνωρίζουμε το μέλλον. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι θα γεράσουμε και θα επιβαρυνθούμε με μερικά από τα προβλήματα των αναπήρων που αυτή την στιγμή παραβλέπουμε. Ας προβληματιστούμε σοβαρά και ας περάσουμε σε μια νέα εποχή δικαιωμάτων με αξιοπρέπεια για όλους τους πολίτες, ξεκινώντας πρώτα απ’ όλα από την δική μας εσωτερική ουσιαστική ευαισθητοποίηση.